Politiemissie Haïti

DE REGERING MOET niet lichtvaardig te werk gaan met Surinames bijdrage aan een eenheid in een groter geheel voor een internationale gewapende macht ter fysieke ondersteuning in het streven naar normalisatie in het roerige Haïti. De Verenigde Naties hebben een veiligheidsresolutie getekend die oproept tot fysieke ondersteuning van een politie missie.

Volgens president Chandrikapersad Santokhi heeft Suriname zich daaraan gecommitteerd en wordt uit het Nationaal leger en de politie een team samengesteld. Nadrukkelijk heeft het staatshoofd gezegd dat de afgevaardigden niet zomaar worden uitgezonden, maar eerst een goede training moeten ondergaan.

Hij heeft, wat de voorbereiding betreft, gelijk, want de gewapende burgergroeperingen die elkaar ‘beconcurreren’ op Haïti zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. De rust lijkt enigszins teruggekeerd, maar voor hoe lang?

Nu een overgangsraad met een interim-premier is ingesteld in het land lijkt het verstandig voor het buitenland pas op de plaats te maken en lokale partijen de kans te geven zich te buigen over her democratisering door verkiezingen en versterking van de rechtstaat. Daarin past geen wapengekletter.

Te oordelen naar de laatstgehouden persconferentie toen een boekje werd opengedaan over de niet rooskleurige gang van zaken in het Nationaal Leger, is het zeer de vraag of rekrutering van geschikte mensen voor de ondersteunende eenheid van Suriname nog mogelijk is.

Uit de woorden van het staatshoofd valt op te maken dat door het geweld in Haïti dagelijks meer burgerdoden vallen dan in de strijd tussen Rusland en Ukraïne. Hulp aan een bevriende natie in nood moet kunnen, maar beslist niet tegen elke prijs.

Gelet op de ontwikkelingen in het geteisterde land waar de autoriteiten de situatie niet of nauwelijks meer in de hand hebben, moet de Surinaamse regering zich door onafhankelijke personen of instanties goed laten informeren hoe verantwoord het is om een eenheid te sturen. De veiligheid van Surinaamse politieagenten en militairen moet op de eerste plaats staan.

De president kan niet kwalijk worden genomen zich te oriënteren op het gebied van buitenlandse politieke en militaire vraagstukken en internationale solidariteit tonen. Maar hij – en of zijn regering – moet niet het odium op zich laden dat mensen die in goed vertrouwen naar Haïti zijn vertrokken, door schuld van de regering ‘gehavend’ of in het ergste geval in een lijkzak terugkeren.

In Suriname worden niet voldoende stappen gezet om het veiligheidsvraagstuk dat kwelt op te lossen. Sommige Surinamers kunnen geen begrip opbrengen dat met voortvarendheid een buitenlandse mogendheid te hulp wordt geschoten, maar zaken in eigen huis niet op orde zijn, onder meer door gebrek aan manschappen bij de politie en personeelsverloop bij de militairen.