Belofte maakt schuld

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Suriname stijgt weer op de wereldpersvrijheidsladder nadat we twee jaar geleden een flinke smak hadden gemaakt na het incident waarbij journalist Jason Pinas van de Ware Tijd door beveiligers van vicepresident Brunswijk was mishandeld. Ooit waren we ergens rond de twintigste plaats en dit jaar gaan we van plek 48 naar 28.

Vrijdag is ter gelegenheid van de Internationale Dag van de Persvrijheid de jaarlijkse index van de organisatie ‘Journalisten zonder Grenzen’ uitgekomen. Hoewel we geklommen zijn waarschuwt Reporters Without Borders, die elk jaar deze lijst samenstelt, dat er nog steeds druk is op de ketel van persvrijheid in Suriname. En die druk gaat uit van instituten, zoals de overheid/regering die de persvrijheid moeten helpen bewaken en zelfs bevorderen.

Zoals was verwacht gingen regeringsfunctionarissen aan de haal met dit succesje en probeerden die als daad van de regering te claimen. Dat we op de lijst gestegen zijn komt helaas niet door maatregelen die hier zijn ondernomen om de persvrijheid te verbeteren. We zijn gestegen meer vanwege het uitblijven van ernstige incidenten waarbij journalisten en media doelwit waren van aanvallen, los van het in brand steken vorig jaar van een voertuig van een journalist tijdens de rellen op 17 februari.

Ik hoop dat de autoriteiten, de regering, dat goed beseffen. Ex-minister Wonnie Boedhoe zei het zondag op Radio LimFM heel treffend. “We zijn niet gestegen omdat we niets hebben gedaan. We zijn gestegen omdat de situatie in bepaalde andere landen slechter is geworden wat persvrijheid betreft”.

Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking is blij met de stijging op de Index voor Persvrijheid, maar Suriname had veel hoger kunnen zijn als de regering effectief acties had ondernomen. De muilkorfwetten die smaad en laster in het strafrecht houden, hebben nog steeds een negatieve invloed op de rangschikking van Suriname. Dus als de regering echt iets wil doen zodat we nog meer omhoog gaan, dan schrapt ze met gezwinde spoed deze verfoeilijke wetten.

Wat ook een negatieve impact heeft op onze positie is het ontbreken van een wet Openbaarheid van Bestuur. Als minstens deze twee zaken in orde worden gemaakt, geloof ik dat Suriname een plek krijgt lager dan de twintigste positie, de hoogste rangschikking die we ooit hebben gehaald.

De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat De Nationale Assemblee vorig jaar al een aanzet heeft gegeven om te komen tot een wet Openbaarheid van Bestuur door een sessie daarover te houden met belangengroepen. In een verklaring heeft ook politieke partij SPA gewezen op het belang van deze wetgeving.

Eén van de cruciale stappen die de SPA graag zou zien, is de invoering van een wet Openbaarheid van Bestuur. Deze wet zal journalisten in staat stellen om gemakkelijker toegang te krijgen tot informatie van de overheid waar ze recht op hebben, zonder het risico te lopen op represailles of tegenwerking van de overheid. Het is essentieel dat journalisten vrij zijn om hun werk te doen zonder angst voor repercussies, zegt de partij.

In dit kader heeft parlementsvoorzitter Marinus Bee nog een belofte in te lossen. En daar heeft hij nog een jaar voor. Tijdens een lezing van DA ’91 over persvrijheid en democratie zo een drie jaar geleden heeft hij gezegd dat vóór het einde van zijn termijn als voorzitter Suriname een wet Openbaarheid van Bestuur zal hebben. Marinus, ik hou je daar aan, want belofte maakt schuld!

ivancairo@yahoo.com