20 November 2024
17:59INGEZONDEN
De gevaren van klimaatverandering ontgaan niemand meer. Overal horen en lezen we over “global warming.” Op televisie gaat het voortdurend over de risico’s van milieuvervuiling en zelfs op de verpakkingen van dagelijkse producten staat tegenwoordig vermeld: “recyclebaar” of “dit product is gemaakt van x procent gerecycled materiaal.” Of het nu op het werk, op school of op sociale media is, we worden overal geconfronteerd met bewustwordingscampagnes. Toch dringt de ernst van de situatie pas echt door wanneer je het met je eigen ogen ziet.
Twee zaterdagen geleden nam ik deel aan een activiteit van de Interact Club of Brick by Brick, waarbij we mangroven gingen planten langs de kust van Suriname. Mangrovewortels vormen een natuurlijke barrière tegen bodemerosie en zijn één van de krachtigste wapens van het land in de strijd tegen de stijgende zeespiegel.
“Met de verkiezingen in zicht en de vele andere uitdagingen waar Suriname voor staat, lijkt het er echter op dat deze strijd voor veel politici niet hoog op de agenda staat”
Dit is van groot belang, aangezien voorspeld wordt dat delen van het kustgebied, waar meer dan de helft van de bevolking woont, nog voor het einde van deze eeuw onder water zullen liggen. Toen we aankwamen op Brantimakaweg 5, waar het Mangrove Rehabilitatie Project van professor Sieuwnath Naipal is gevestigd, werden we geconfronteerd met een zorgwekkend beeld.
Weggespoeld
De professor legde uit dat een groot deel van de reeds aangeplante mangrove door de zee is weggespoeld. De jonge plantjes krijgen de kans niet om wortels te schieten, omdat ze bij vloed samen met de bodem door de krachtige golven worden weggespoeld. Om de planten de tijd te geven om zich te verankeren, worden dammen van klei gebouwd.
Helaas heeft de zee inmiddels al twee van deze primitieve dammen doorbroken. De derde dam heeft, naar schatting, nog maar drie maanden te gaan voordat ook die zal vergaan. Dit was zeer verontrustend om te horen, aangezien deze dam de laatste bescherming vormt voor de woonhuizen die er direct achter liggen.
Van de 115 jonge boompjes die onze vrijwilligersgroep plantte, wordt niet verwacht dat ze de oceaan zullen tegenhouden. Hun functie is om de kracht van de golven af te breken en zo het erosieproces te vertragen. Het doel is tijd te winnen om serieuze maatregelen te treffen die op lange termijn effect hebben.
Met de verkiezingen in zicht en de vele andere uitdagingen waar Suriname voor staat, lijkt het er echter op dat deze strijd voor veel politici niet hoog op de agenda staat. Het volk zal deze strijd dus in eigen handen moeten nemen. Nu we hebben gezien hoe groot het probleem is, moeten we handelen.
De Bufferzone
Een inspirerend voorbeeld is de Groene Muur van Afrika, een project waarbij een brede strook land ten zuiden van de Sahara wordt beplant om de uitbreiding van de woestijn tegen te gaan. Sinds de start in 2007 heeft de Groene Muur al meer dan achttien miljoen hectare land teruggewonnen van de Sahara.
Een soortgelijk project zou ook in Suriname kunnen worden uitgevoerd. Er moet een bufferzone worden vastgesteld die specifiek bestemd is voor het planten van mangroven. In de beginfase zou deze zone zich kunnen uitstrekken tot vijfhonderd meter vanaf de kust. Helaas staan er momenteel woonhuizen in het beoogde gebied, wat betekent dat de bewoners moeten worden verhuisd om ruimte te maken voor de aanplant.
Daarnaast hebben mangroven modderige, vruchtbare bodems nodig om te groeien. Landinwaarts bestaat de bodem uit harde klei dat aangetast is door jaren van exploitatie, waardoor het niet geschikt is voor deze aanplant. Een mogelijke oplossing is om modder uit rivieren en de zee aan te voeren en over het terrein te verspreiden. Dit zou de bodemstructuur kunnen verbeteren, waardoor er een vruchtbaarder milieu ontstaat voor de bomen.
Adopteer een kuststrook
Het zou natuurlijk onmogelijk zijn voor professor Naipal om de 386 kilometer lange kustlijn alleen te beplanten en te beheren. Daarom stel ik het “Adopteer een kuststrook” programma voor. Dit initiatief biedt bedrijven de gelegenheid om delen van de kustlijn te ‘adopteren’. Elk bedrijf wordt verantwoordelijk voor de aanplant en het beheer van hun specifieke kuststrook.
Bedrijfsmedewerkers voeren werkzaamheden uit zoals planten en opschonen. De rol van de professor blijft essentieel: hij biedt technisch advies en houdt toezicht op het project. Zo krijgt men de kans om op een niet-financiële manier bij te dragen. Hierdoor zouden zij de ernst van de situatie met eigen ogen kunnen zien en letterlijk met hun eigen handen een bijdrage leveren aan het herstel van de kust.
Ook voor bedrijven biedt dit project aantrekkelijke voordelen. Door deel te nemen, kunnen zij aantonen dat zij klimaatbewust zijn. Er zou competitie kunnen ontstaan om wie de grootste of best onderhouden kuststrook heeft, waardoor er steeds meer inspanning gepleegd zal worden.
Op lange termijn zou het mogelijk zijn om belastingvoordelen te introduceren voor deelnemende bedrijven. Als één bedrijf geniet van de belastingvoordelen, kan het zijn diensten of producten tegen lagere kosten aanbieden. Zo worden concurrerende bedrijven vrijwel gedwongen om zich aan te sluiten.
Sryan Jokhoe (Zestienjarige VWO-student)
De redactie van de Ware Tijd stelt lezers in de gelegenheid stukken in te zenden ter publicatie. In principe worden alle ingezonden artikelen opgenomen, tenzij de inhoud schadelijk, kwetsend of beledigend is voor derden. Stukken die worden geplaatst komen niet noodzakelijkerwijs overeen met de mening van de Ware Tijd. De redactie behoudt zich het recht voor om stukken niet te plaatsen, of in te korten of te redigeren zonder dat die uit hun context worden gehaald.